بر آستان پنجره‌يي دخيل بسته‌ام

که هيچ پرده‌يي

جز انتظار کهنه و پوسيده و محالِ

خياط روزگار

بر قامت‌اش الگو نکرده است

من خالي‌ام

از معني زيبايِ

بودن‌ها و گفتن‌ها و ديدن‌ها

تنها صداي توست

با گوش‌هاي من

کز روزگار تلخ

بر جاي مانده است

پشت نقاب پنجره

مه‌گون هواي سرد

لرزه بر اندام شب تاريک مي‌دوزد

و آن همه الماس‌هاي خرد

پاشيده بر دامان آسمان

در دل زياده مي‌کند

$("div.commhtm img").each(function () { if ($(this).attr("em") != null) { $(this).attr("src","http://www.parsiblog.com/Images/Emotions/"+$(this).attr("em")+".gif"); } });